Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους 244 συμπολίτες μου που με τίμησαν με την ψήφο τους. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ, στους 712 που ψηφίσαν την Εθνική Δημιουργία στον νομό Χαλκιδικής, το 6ο μεγαλύτερο ποσοστό μας στην Ελλάδα).
Στο φυλλάδιο με το βιογραφικό μου, έγραφα πως “Μικρὰ ζύμη ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ” Αρκεί άραγε 0,8%, 47.885 άνθρωποι σε σύνολο 5.893.105 για να αλλάξει την πορεία της Ελλάδας προς την καταστροφή; Την απάντηση θα την μάθουμε στα επόμενα χρόνια. Αρκεί 0,8% για να αλλάξει νοοτροπία ο ψηφοφόρος των Σερρών που εξέλεξε πρώτο σε σταυρούς τον Υπουργό που παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον θάνατο των 57 νέων ανθρώπων στα Τέμπη; Μπορεί άραγε να υπάρξει η δυνατότητα αλλαγής πλεύσης όταν ο λαός πριμοδοτεί συνεχώς τα κόμματα που κατέστρεψαν την χώρα και όταν στέλνει στην βουλή ανθρώπους που τον εκβιάζουν με διλήμματα του στυλ “ψήφισε εμένα, γιατί ο άλλος είναι χειρότερος”; Διάλεξε δηλαδή τον καρκίνο για να μην πάθεις γάγγραινα.
Όταν πήρα την απόφαση να εκτεθώ στα κοινά με την Εθνική Δημιουργία το γνώριζα πως ήταν αδύνατον να μπορέσω να εκλεγώ στην Χαλκιδική. Άλλωστε, το κόμμα της Λογικής στην χώρα του παραλόγου είναι πολύ δύσκολο να βρει ευήκοα ώτα. Καθ’ όλη την προσπάθεια μας με το Στέργιο Βαγγλή στην Χαλκιδική, μιλήσαμε με πολύ κόσμο και ανταλλάξαμε απόψεις με πολλούς. Απέκτησα αρκετές γνωριμίες με ανθρώπους που στο μέλλον θα ξαναβρεθούμε. Δεν βγήκα φωτογραφίες δίνοντας χειραψίες σε αγνώστους. Δεν φωτογραφήθηκα με το κερί στο μανουάλι, ούτε μέσα στους ναούς για να δείτε πόσο πιστός Χριστιανός είμαι. Δεν ανέβασα το καθημερινό δρομολόγιο για να δείξω το πόσα χιλιόμετρα έγραψα και πως πέρασα από όλα τα χωριά της Χαλκιδικής για να “μιλήσω με τους συμπολίτες μου” και να τους ανεβάσω στα κοινωνικά δίκτυα για να δείτε πόσο με αγαπάει ο κόσμος.
Επέλεξα να μοιράσω χέρι-χέρι το τρίπτυχο με τις θέσεις του κόμματος και το Α5 με το βιογραφικό μου. Δεν ξόδεψα δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φυλλάδια με ευχολόγια για το τι ΘΑ κάνουμε για την Χαλκιδική, ούτε για να διαφημίσω παλαιότερα έργα που έγιναν με το υστέρημα του Ελληνικού Λαού. Άλλωστε δεν είχα δεκάδες χιλιάδες ευρώ για ξοδέψω. Τα δρομολόγια που έκανα, τα έκανα με έξοδα δικά μου και παράλληλα με την δουλειά μου, γιατί κάπως πρέπει να βγουν και αυτά που ακουμπάμε σε αυτό το αχόρταγο κράτος για να διορίζονται μελλοντικοί ψηφοφόροι που μετά “έχουν υποχρέωση” να ψηφίσουν τον τάδε ή τον δείνα, ή ακόμα και αυτόν που του είπαν στο τηλέφωνο πως πήρε το δαχτυλίδι…
Είμαι περήφανος γιατί σε όλη την προσπάθεια αυτή, ο αγώνας ήταν έντιμος, καθαρός και βασισμένος στην πεποίθηση πως ο σκοπός είναι καλός. Ο σκοπός δεν ήταν η καρέκλα. Ούτε η επαγγελματική αποκατάσταση. Ο σκοπός ήταν να μπει στην πολιτική ζωή της χώρας ένα κόμμα που θα έκανε ουσιαστική πολιτική. Ένα κόμμα τρελών που δεν τους αρέσει καν η λέξη κόμμα. Ένα κόμμα ρομαντικών που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και που ελπίζουν πως τα πάντα θα πάνε καλά. Ένα κόμμα που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο.
Ο κόσμος δεν αλλάζει όμως εύκολα. Το τεράστιο ποσοστό της ΝΔ στους νέους, αποδεικνύει πως ακόμα και αυτοί, έχουν αποκτήσει την λογική των μετά του 1980 Ελλήνων, αυτών που πουλάν την ψήφο τους για ένα διορισμό 8μήνου ή για 150 ευρώ ή για μία εκδούλευση, συνήθως εις βάρος των συμπολιτών τους.
Για μένα το μήνυμα των εκλογών είναι πως η Ελλάδα μας έχει τεράστιο δρόμο να περπατήσει για να αποκτήσει μια πιθανότητα μη καταστροφής. Θυμίζει τον άνθρωπο που πνίγηκε περιμένοντας να τον σώσει ο Θεός, όταν είχαν ήδη έρθει συνάνθρωποι του για να τον βοηθήσουν. Είμαι περήφανος για τους συνδημιουργούς, για τον πρόεδρο Θάνο Τζήμερο και τον αντιπρόεδρο Φαήλο Κρανιδιώτη, για τα παιδιά της Εθνικής Δημιουργίας (Στέλιο, Στάθη, Μερσίνα, Γιώργο, Μαρία, Βασίλη, Θεοδόση, Δημήτρη κ.α. – η σειρά είναι τυχαία και απουσιάζουν πολλοί), τον συνυποψήφιο μου Στέργιο, τον Παναγιώτη που με βοήθησε με τα φυλλάδια. Είμαι περήφανος για τα πεθερικά μου, που ετοίμασαν το 75% των φυλλαδίων που μοίρασα και ήταν εκεί όταν τους ζήτησα.
Πάνω από όλα είμαι περήφανος για τον αδερφό και συνεταίρο μου, που τράβηξε περισσότερο κουπί και στο μαγαζί και στο χωράφι. Για την αδερφή μου που δεν έχασε ομιλία, δεν κουράστηκε να διορθώνει λάθη και ατέλειες. Τέλος, περήφανος για την γυναίκα και τα κορίτσια μου, που με χάσανε κοντά 2 μήνες, αλλά δεν παραπονέθηκαν ποτέ. Που με ξεκούραζαν και μου θύμιζαν πως ο αγώνας δεν ήταν μάταιος.
Τι θα γίνει στο μέλλον, κανείς δεν ξέρει. Η Ελλάδα μας δεν πάει καλά. Τα οικονομικά είναι χειρότερα από ποτέ, άσχετα αν τα κουπόνια και τα επιδόματα κρύβουν το πρόβλημα. Το γεγονός πως στην βουλή ο σοφός λαός έδωσε 72% σε κόμματα διεφθαρμένα, σε ανθρώπους που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να μας κάνουν σύγχρονο κράτος, δείχνει πως έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.
Εγώ όσο και όπως μπορώ θα το παλέψω. Ας ελπίσουμε πως δεν θα απελπιστούμε και δεν θα παραιτηθούμε εμείς οι λίγοι ρομαντικοί, οι λίγοι τρελοί, οι Κεμάλ αυτού του τόπου!